Dame sa kopačkama godinama na sportskim marginama u BiH
Duboko ukorijenjeni streotipi i predrasude prema ženama koje se bave fudbalom u Bosni i Hercegovini ne jenjavaju, o čemu svjedoči kapitenka Ženskog fudbalskog kluba Banjaluka – Slađana Mićić koja već 14 godina vješto dribla. Osim što je ženski fudbal izuzetno slabo medijski i sponzorski ispraćen, Slađana još većim problemom smatra to što i ono malo publike koja prisustvuje na utakmicama, najčešće nije tu iz sportskih, već isključivo diskriminatorskih razloga. Tako nerijetko djevojke Ženskog fudbalskog kluba Banjaluka umjesto podrške i ovacija na fudbalskim susretima širom BiH slušaju uvredljive komentare…
Fudbal je u Slađanin život ušao sasvim spontano kada je kao devetogodišnjakinja sa drugom otišla na jedan trening. Tada joj je, prisjeća se, prišao njegov trener i zamolio da ostane. Godinu dana je trenirala sa muškarcima dok se kasnije nije osnovao Ženski fudbalski klub Borac, a na čijim temeljima je 2011. godine osnovan sadašnji Ženski fudbalski klub Banjaluka.
„Bila su to divna vremena, puna entuzijazma da ćemo uspjeti da napravimo velike rezultate. Međutim, kasnije su nastali problemi i dolazi do gašenja ŽFK Borac i funkcionisanje cijelog tima biva dovedeno u pitanje. Tada ponesene željom za igrom nas sedam djevojaka odlučile smo da osnujemo ŽFK Banjaluka koji i dan danas funkcioniše, iako u izuzetno teškim uslovima bez ikakvog novca“, kaže lijeva vezna igračica ŽFK Banjaluka i jedna od osnivačica kluba Slađana Mićić.
Na podršku nadležnih institucija odavno su prestale da računaju, jer lokalni budžeti su kreirani tako da ženske fudbalske aktivnosti nisu prioritet iako je ŽFK Banjaluka jedan od najjačih ženskih timova u BiH.
Od 12 ženskih fudbalskih klubova u BiH, ŽFK Banjaluka je trenutno drugi na listi, odmah poslije SFK 2000 iz Sarajeva.
Svu pomoć koju dobijaju za funkcionisanje kluba stiže isključivo od dobrih ljudi među kojima su i članovi FK „Rekreativo“ iz Banjaluke koji su im nesebično, bez ikakve naknade, ustupili prostor i opremu za rad, pa sada treninge održavaju na stadionu „Dr Nele Karajlić“.
„Mišljenja sam da žene igraju ljepši fudbal od muškaraca, ali je problem što za nas žene fudbalerke u BiH skoro niko i ne zna, za razliku od recimo naših kolginica u Švedskoj koje imaju apsolutnu podršku javnosti i institucija. Mi se trudimo da razbijemo predrasude, te da informišemo ljude o našim rezultatima. Na našim utakmicama se dešavalo da nam publika upućuje diskriminirajuće i uvredljive poruke, ali moram priznati da je toga manje u posljednje vrijeme što donekle uliva nadu da ćemo kao drušvto prevazići podjelu između muških i ženskih sportova“, naglašava Slađana, te poručuje da bez obzira na sve prepreke i finansijke probleme sa kojima se susreće ženski fudbal u BiH, ovim sportom će se baviti sve dok „je noge nose“.
U mnogim zemljama u svijetu se formiraju ženske profesionalne lige, u kojima i žene mogu da imaju milionske ugovore, te se Slađana nada kako će uskoro i ženski fudbal u BiH početi da napreduje u tom smislu.
Profesionalni uzori su joj igračice Marta Vijeira da Silva iz Brazila i Loti Šelin iz Švedske, te ne prestaje da gaji nadu da će ženski bh. fudbal dobiti jednak tretman, javnosti i nadležnih institucija, kao i muški.
Za kraj ovog ugodnog razgovora, nismo mogli a da se ne dotaknemo groznice 20. jubilarnog Svjetskog fudbalskog prvenstva koje se organizuje u Brazilu.
Slađana kaže da u kućnoj atmosferi pomno prati sva dešavanja i utakmice. Reprezentacija Španije joj je omiljeni tim, a ujedno i najveće razočarenje kada je porazom od Čilea ispala u drugom kolu.
Jelena Despotović
Duboko ukorijenjeni streotipi i predrasude prema ženama koje se bave fudbalom u Bosni i Hercegovini ne jenjavaju, o čemu svjedoči kapitenka Ženskog fudbalskog kluba Banjaluka – Slađana Mićić koja već 14 godina vješto dribla. Osim što je ženski fudbal izuzetno slabo medijski i sponzorski ispraćen, Slađana još većim problemom smatra to što i ono malo publike koja prisustvuje na utakmicama, najčešće nije tu iz sportskih, već isključivo diskriminatorskih razloga. Tako nerijetko djevojke Ženskog fudbalskog kluba Banjaluka umjesto podrške i ovacija na fudbalskim susretima širom BiH slušaju uvredljive komentare…
Fudbal je u Slađanin život ušao sasvim spontano kada je kao devetogodišnjakinja sa drugom otišla na jedan trening. Tada joj je, prisjeća se, prišao njegov trener i zamolio da ostane. Godinu dana je trenirala sa muškarcima dok se kasnije nije osnovao Ženski fudbalski klub Borac, a na čijim temeljima je 2011. godine osnovan sadašnji Ženski fudbalski klub Banjaluka.
„Bila su to divna vremena, puna entuzijazma da ćemo uspjeti da napravimo velike rezultate. Međutim, kasnije su nastali problemi i dolazi do gašenja ŽFK Borac i funkcionisanje cijelog tima biva dovedeno u pitanje. Tada ponesene željom za igrom nas sedam djevojaka odlučile smo da osnujemo ŽFK Banjaluka koji i dan danas funkcioniše, iako u izuzetno teškim uslovima bez ikakvog novca“, kaže lijeva vezna igračica ŽFK Banjaluka i jedna od osnivačica kluba Slađana Mićić.
Na podršku nadležnih institucija odavno su prestale da računaju, jer lokalni budžeti su kreirani tako da ženske fudbalske aktivnosti nisu prioritet iako je ŽFK Banjaluka jedan od najjačih ženskih timova u BiH.
Od 12 ženskih fudbalskih klubova u BiH, ŽFK Banjaluka je trenutno drugi na listi, odmah poslije SFK 2000 iz Sarajeva.
Svu pomoć koju dobijaju za funkcionisanje kluba stiže isključivo od dobrih ljudi među kojima su i članovi FK „Rekreativo“ iz Banjaluke koji su im nesebično, bez ikakve naknade, ustupili prostor i opremu za rad, pa sada treninge održavaju na stadionu „Dr Nele Karajlić“.
„Mišljenja sam da žene igraju ljepši fudbal od muškaraca, ali je problem što za nas žene fudbalerke u BiH skoro niko i ne zna, za razliku od recimo naših kolginica u Švedskoj koje imaju apsolutnu podršku javnosti i institucija. Mi se trudimo da razbijemo predrasude, te da informišemo ljude o našim rezultatima. Na našim utakmicama se dešavalo da nam publika upućuje diskriminirajuće i uvredljive poruke, ali moram priznati da je toga manje u posljednje vrijeme što donekle uliva nadu da ćemo kao drušvto prevazići podjelu između muških i ženskih sportova“, naglašava Slađana, te poručuje da bez obzira na sve prepreke i finansijke probleme sa kojima se susreće ženski fudbal u BiH, ovim sportom će se baviti sve dok „je noge nose“.
U mnogim zemljama u svijetu se formiraju ženske profesionalne lige, u kojima i žene mogu da imaju milionske ugovore, te se Slađana nada kako će uskoro i ženski fudbal u BiH početi da napreduje u tom smislu.
Profesionalni uzori su joj igračice Marta Vijeira da Silva iz Brazila i Loti Šelin iz Švedske, te ne prestaje da gaji nadu da će ženski bh. fudbal dobiti jednak tretman, javnosti i nadležnih institucija, kao i muški.
Za kraj ovog ugodnog razgovora, nismo mogli a da se ne dotaknemo groznice 20. jubilarnog Svjetskog fudbalskog prvenstva koje se organizuje u Brazilu.
Slađana kaže da u kućnoj atmosferi pomno prati sva dešavanja i utakmice. Reprezentacija Španije joj je omiljeni tim, a ujedno i najveće razočarenje kada je porazom od Čilea ispala u drugom kolu.
Jelena Despotović
